نام و ننگ

چو دور سواری به پايان رسيد

فرسران به پايان ميدان رسيد

همه نی سواران نی انداختند

به دشت و ديار عدم تاختند

نه مركوب ماند و نه راكب نه تيغ

نه بر دشت سايه نه در چرخ ميغ

فرس با همه هوش و داد و هوار

يكی گشت خاك فرس با حمار

همه خاك گشتند خر هم فرس

به جا ماند نامی ز دزد و عسس

* * *

ثمر نام و ننگ است از هر سوار

چه از خنگ رهوار و مسكين حمار

بسی آفرين باد بر آن خری!

كه كرده است خدمت به پيغمبری!

بسی ننگ و نفرت بدان مرکبی

به مقتل رساند تن مرهبی

* * *

الا فارس فاتح غرب و شرق

نگون گشته در ورطۀ زرق و برق

مخور گول این بازی و عر و تیز

نگون گردی از خنگ عّزت تو نیز!

* * *

من و این زبان بستۀ نیمه جان

به هم بسته مشتی پی و استخوان

ز دوران دو آیینۀ عبرتیم

دو مقیاس از لذّت و عزّتیم

دو لوحیم از سیر اوج و افول

بلندی و پستی ،صعود و نزول

در آن روزگاران که بودم جوان

یکی از سواران و گردان کشان

نبودم رقیبی به تک تاختن

ز سر قلّه ها بیرق افراختن

نبودم رقیبی ز سردارها

که تازد  ز من تیزتر بارها

میان سواران سر از من نبود

قوی هیکل و پیل افکن نبود

چو می تاخت در دشت غرّان من

شدی چشم ها مات و حیران من

* * *

همین پیر و وارفته یابوی من

هم آهنگ و هم حال و هم خوی من

ز شبدیز ، بَر بود از رخش سر

بسی خواستارش به هر بوم  و  بر

چو می تاختم در مصاف یلان

به حیرت شدی غرقه پیر و جوان