بلوچ

الا باد پیما عقاب بلوچ

زمستان به هامون بهاران به کوچ

هلا برده سر همچو تفتان به عرش

بریده دل از نقش گلهای فرش

دل مام میهن پر از مهر تست

نگاه امیدش ابر چهر تست

همه خاک این مرز و بوم کهن

چو باغ عدن یا که بیت الحزن

و گر زهر نوشانده جای لبن

به نوباوگان، گر به تو یا به من

وجب هر وجب مام و ناموس ماست

هر آن محنتی هست ، افسوس ماست

ز رود ارس تا سراوان و خاش

فشاریم پا در طریق تلاش

که این مام محنت کش پاکمان

چه شرق و چه غرب نیا خاکمان

گریبان رها سازد از چنگ غم

زداید ز رخ گرد رنج  و  الم

اگر آب بر خاک جاری کنند

کشاورز را راست یاری کنند

ز تهران و آن کاخ هجرت کنند

بدین ذلّت و ننگ حیرت کنند

بپرسند زآن پاک پیمان بلوچ

چرا می کند از نیا خاک کوچ

چرا روی آن تربت زرنشان

تماشا کند در قمر قرص نان

اگر کارداران مرکز نشین

گمارند همّت بدین سرزمین

همه دشت و هامون پر از زر شود

ز کانزاس و اوکراین برتر شود

ز نعمت ز هر کشوری سر شود

لبالب پر از بهره و بر شود

به عالم کجا کو چنین کشوری

بدین گونه گون توشه بوم و بری

خود آن مرز تفتان و آن سیستان

تواند دهد نان خلق جهان

بی پناهان

بلوچ است این مام قانون زده

چنین خیمه بر دست و هامون زده

نه یاری نه کاری نه پولی نه نان

نگر بر سیه بختی دیهقان

زمین زیر پایش پر از گنجها

خداوندش آماج این رنجها

گر این است سامان مام بلوچ

چه شد پس همه ادعّاهای پوچ

به شه نامه خوانان خبر کن زمن

الا جان نثاران مام وطن

چه لافید از حشمت باستان

ز عبرت نگه کن بدین داستان

که دهقان آواره از بهر نان

بهر هر ناکس و  کس گشاید زبان

که محض خدا لقمه نانم دهید

تن و توش و تاب و توانم دهید

سلام بر تفتان

سزد سیر اقصای ایران کنیم

سلام و درودی به تفتان کنیم

ترازوی انصاف میزان کنیم

سپس رو سوی زابلستان کنیم

وز آنجا نظر سوی تهران کنیم

به تجریش و اطراف جولان کنیم

پس آنگاه رو سوی وجدان کنیم

سر از شرم اندر گریبان کنیم

که شرم است دیدار تفتانیان

گرسنه عقابان چرخ آشیان