دست به کار ، دل به یار

کشاورز هشیار یزدان پرست

به کار زمین خبره و چیر دست

سحر چون موذّن صلا در دهد

ز بستر چنان شیر نر برجهد

وضو سازد از چشمه سار امید

که بر بسته ها نیست به زآن کلید

پس از ذکر تسبیح و راز و نیاز

به درگاه روزی ده کار ساز

که یزدان یکتا شود یاورش

یکی صد کند کشت و برگ و برش

نهد گام در شاهراه هدف

سلاح کشاورز گیرد به کف

گشاید دو بازو به کار زمین

چو هشیار گنجور پاک و امین

شکافد به دقّت دل خاک را

نشاند در آن روزی پاک را

وطن را پر از غلّه و نان کند

وز آن سخت ها سهل و آسان کند

چو کشور مسلّح به گندم شود

نفوذ اجانب از آن گم شود

ور از اجنبی غلّه طالب شود

سیاست بدان ملک غالب شود

گنج های بی روال

از این گنج زریندۀ پر ثمر

ز هر در اگر صد سر آید بدر

وطن از لبن جوی باران شود

پریشیده ها گل عذاران شود

خروشد به برگ ها و تن ها حیات

ز خونی که جوشد ز بطن دهات

ز شیر و ز سرشیر و دوغ و کره

ز پشم بز و قوچ و میش و بره

وطن بی نیاز از من و ما شود

از آن دور و نزدیک دنیا شود

چه غم کی سفاین به بندر رسد

لبن از اروپا به خاور رسد

ازین گنج های سیاه و سفید

سراپا حیات و نشاط و مفید

به دامان هر کوه چندین رمه

خروش افکند بع بع و همهمه

ز محصول خون ساز و جان پرورش

نباشد رخی زرد سرتاسرش

شود سرخ روی صغیر و کبیر

نه لب ها چروکیده رخ چون زریر

دهات وطن گر شود پر حشم

سرانش شود سرور و محتشم

دیاری شود در جهان محترم

که باشد دهاتش لبالب غنم

نه در هر حرم خانه چندین صنم

به حسرت دهاتش به گاو غنم

صنم پروری ننگ هر ملّت است

درین ننگ بس آفت و علّت است

اگر کشوری چون حرم خانه شد

ز فوج صنم خود صنم خانه شد

بَرَد باد، دیباچۀ هستی اش

نهد داغ بر جبهه از پستی اش