اَسرار حَرمخانه

گر  به  اسرار  حرم  آگه شوی                           تشنه بر خون دل هر شه شوی

ناصرالدّین   قاتل  آن  بیگناه                              خادم   پاک،  آن  امیر  خیرخواه

در حَرم خانه بسان گرگ‌ هار                            خون صدها برّه کرده زهر مار

آبروی   دُخت   دهقان ریخته                            خاک بدبختی به فرقش بیخته

جز دریدن چیست کار گرگ هار                         و آن درنده گرگ‌ها آن تاجدار

خلق  یار  خود  گزیده  شاه  را                         آن  خیانت   پیشۀ  گمراه را

بد نهادی بین که این شاه دَغَل                        دختر خود  را فشرده  در  بَغَل

از  پی  اطفاء   شهوترانی ‌اش                         ای تفو بر شاه و بی وجدانی‌اش

ضامن  حفظ  و  بقای   مملکت                         ای دریغ از این فساد و شیطنت

آنچه از شه سر زده در روزگار                          سر زده  کِی  از  کدامین   نابکار

مادر شاهی که آن افسونگر است                    از چه موجب، پورش از این بهتر است

ملّت او را داده عزم و اختیار                            او کند دوشیزگانش را شکار

ای تفو بر این شه صاحبقران                          جای این رحمت بدان شیر ژیان

دخت دهقان را رُبود از مادرش                        عور کرده در حرم سیمین برش

طعمۀ   گرگ   جهان  آرا  شود                       با  شهِ  جم  جاه هم سیما شود