تفّأل پیر شه نامه خوان

شبی مرشد پیر شه نامه خوان

چنان نعره بر زد که پیر و جوان

فتادند در خلسه و التهاب

که تا پاسی از شب نکردند خواب

همان پیر شور و غرور آفرین

دل و دیده پر کرده از خشم و کین

چنان رعشه افتاد بر پیکرش

زمین چرخ زد از دوار سرش

فشار دمش رفت بر اوج ها

تو گوئی که طفلی است در موج ها

به چشمش زمین و زمان شد سیاه

چنان دان بدو تاخته صد سپاه

پس از چند ساعت شکنج و عذاب

پزشکانش تجویز کردند خواب

دهن کف نموده دو فکّش کلید

جبین خسته و روی چون گچ سفید

همان پیر بالندۀ  پر خروش

ببازار گندم نما جو فروش

چنان خفّت دل خسته در بسترش

که آنش نشد به دوار سرش

ورا منع کردند از هر غذا

خصوصاً ز پرخاش و جوش و جلا

که بیماریش ضعف اعصاب بود

علاجش در آرامش و خواب بود

پزشکان دانای بیمارسان

ورا منع کردند از قبض جان

که تکرار می کرد در داستان

ز شمشیر هر گرد و هر پهلوان

مجانین تاریخ در هر زمان

دریده بریده چو شیر ژیان

که آورده استاد در داستان

نیارد به لب ننگ های سلف

که کرده هزاران جوان را تلف

نگوید ز دیوانگان بزرگ

که درّند هو برّگان همچو گرگ

نگوید از آن صد هزاران جدال

که آورده استاد در هر مقال

ز افراسیاب و ز فغفور چین

گرفته چو دو ببر بر هم کمین

ز دارا و اسکندر آن دیو خو

که کردند از خون دل ها وضو

از اینگونه گفتار و کردارها

که تکرار می کرد او بارها

ز مرگ جوانان نادیده کام

ز دست اجل خورده لبریز جام

نگوید ازین سان سخن های پوچ

ز دیوانگی های ترک و بلوچ

زجان بازی پر دلان نترس

ز خرس و ز شیر ژیان خوانده درس

نگوید سخن ها ز تاراج ها

ز جان بازی اندر ره تاج ها

نه از گنج کاوس و پیروزیش

نه از خشم کاوس و خون ریزی اش

نه بندد دگر آنهمه برگ و ساز

به دیوانگی های گرگ و گراز

نه از باژ ایران به سلطان روم

نه زاری کبک و نه آوای بوم

دگر مرگ دارا نیارد به لب

از آغاز شب تا به هر نیمه شب

به بندد لب از گفت طاقت شکن

نه بیژن به چاه و نه از تهمتن

نه از دختر قیصر و زاری اش

نز ارجاسب و زآن پری یاری اش

نگوید سخن های کین آفرین

که کین میکند سرخ خاک زمین

که خون نیوشنده جوش آورد

هم اعصاب او در خروش آورد

که تکرار آن یاوه گفتارها

ز جنگ گرازان و کفتارها

زند پتک اعصاب نقّال را

همی گرم بازار غسّال را

نباید دگر لب گشاید ز کین

و گر نه کند مرگ خود را یقین

الهی مرا کاش روز ازل

ربودی ز دامان مادر اجل