زر پرستان

فزون خواهی اساس شوربختی است        بنای ذلّت و حرمان و سختی است

هر آنکو مبتلای این بلا گشت                   نگون در چاه ادبار و فنا گشت

فزون خواهان همه ننگ زمین اند               ز وجدان عاری و عاصی به دین اند

جهان از بهر خود خواهند لا غیر                نشاید بخت گردد یار با غیر

مریضانند، امّا خود ندانند                         بجز اسب مراد خود نرانند

خدا در یادشان غیر از طلا نیست              که یعنی جز طلا ما را خدا نیست

بجز انباشتن زر در خزینه                         ندارند آرزوئی در بسینه

اسیران اند در قلّادۀ زر                           به مخزن گنج و صدها درد بر سر

سرای سینه گورستان وجدان                  در آن دل سخت تر از سنگ و سندان

اگر دنیا پر از محروم باشد                       اسیر و ناخوش و مظلوم باشد

تو گوئی او نه زین نسل و تبار است           ز پشت اژدها وز تخم مار است

و گر عالم پر از بیمار گردد                       هزاران کارگر بیکار گردد

ورا غیر از هوای سیم و زر نیست              بجز او در جهان گویا بشر نیست

فزون خواه از نژاد کرکسان است              که دائم تشنه بر خون کسان است

جهان ز آن نابسامان است و درهم           که افتاده کفِ این قوم بی غم

که جز خود دیگران را کس ندانند              خلایق غیر خار و خس ندانند