مرگ آفرین

من ایدون دستیار جان ستانم                       بلای هستی خلق جهانم

نیم من آدمی مرگ آفرینم                            به چنگیز و آتیلا هم قرینم

نه من جنگ آفرین هر چه جنگ است             هر آنجا عرصۀ خونین ننگ است

منم روشنگر و آتش بیارش                          که سوزد هستی و دار و دیارش

من آنم کز نبوغ من زمان ها                         نخواهد دید شیرینی دهان ها

ز من بر پا شده هر سوگواری                      عذاب و شیون نا خوشگواری

ز من ویرانسرا گردیده عالم                         عروسان کرده در بر رخت ماتم

ز من ماتم سرا بزم عروسی است                عزا و ندبه هر جا دیده بوسی است

پس از من هر چه خون ریزد ز تن ها               ز تیر ناگهانِ تهمتن ها

ز گودرز و پشنگ و سام و رُهّام                    ز شصت هر یلی هر صبح و هر شام

شکافد تیر، سر یا سینه ها را                     هزاران دیده چون آیینه هارا

نثار من شود هر ننگ و دشنام                    که کرده آتش آنرا ز من وام

نامۀ سیاه

من آنسان نیستم مطرود دینم                      ز خالق رانده اهریمن قرینم

درنده ضیغم و غرّنده ببرم                            رفیق جان ستان نبّاش قبرم

بلایم، آفتم، رنج و عذابم                             که از اشک است و خون، نان و کبابم

سرشک نو عروسان در ایاغم                       فغانِ مادران گلهای باغم

من آن ابلیس دشمن با خدایم                      که اندر قعر دوزخ کرده جایم

چو یاد آرم مسیحای پدر را                           گدازد اشک خون پالا جگر را

که خصم خالق و احکام اویم                        بلی من نزد عیسی تیره رویم

ز تاراج خلایق بی غم استم                         گراز و گرگ و یوز و ضیغم استم

ستیز با بخت

همه با طالع خود در ستیزم                        برِ آیینه از خود در گریزم

خود اندر آینه چون یوز بینم                          آتیلاهای جنگ افروز بینم

ز وجدان نادم و شرمنده از خویش                همه اندوه و بیم و هول و تشویش

نیم من آدمی ریمن سرشتم                      جهّنم جای و محروم از بهشتم

فرداها

چو فردا رخت ازین ویرانه بستم                   ز هر امید کوته گشت دستم

سزایم چیست جز نیران دوزخ                    لهیب و شعلۀ سوزان دوزخ

همان آتش که جان ها سوخت از آن           قساوت شعله ها افروخت از آن

همان آتش که هر آنی هزاران                   گدازد جان به جنگ و کارزاران

نه من در این زمان آتش فروزم                   جهان تا هست من اندیشه سوزم

جهنّم می شود مزد نبوغم                       زهی بر اختران بی فروغم

به هر جا شد فروزان آتش جنگ                چو سیل آید بگورم لعنت و ننگ

چرا که از برای نفع و سودم                      به غم های خلایق غم فزودم

جهان از کشف من ویرانسرا شد               پر از افغان و شیون شد بلا شد

هر آن اندوختم از جان گدازی                    ز کشتار هزاران ترک و تازی

ز تاراج هزاران واژگون بخت                       عروسان بخاک افتاده از تخت

همه شمش طلا گشته جواهر                 همان ذی قیمت و دلکش به ظاهر

همه خوابیده در کنج خزینه                      نه دیناری نیاز و نی هزینه

پای میزان

چه خواهم گفت فردا پای میزان                  بحکم فطرت و فریاد وجدان

به پیش قاضی و پای ترازو                         که می پرسند آنرا موی تا موی

چه خواهم گفت پاسخ در جوابش                ز پرسش های حق و پر عتابش

اگر پرسد ز نیکی یا ثوابی                         بدین پرسش چه دارم من جوابی

تباهی ها که بی حد و حسابند                 فزون ز اوراق آن هر دو کتاب اند

همه زشتی همه تیره تباهی                    همه اهریمنی ضدّ الاهی

همه کوشش همه جوشش همه کار          برای سیم و زر تاراج و کشتار

چه گویم از کدامین خیر و خدمت                ز رنج خود بسود غیر خدمت

چه گویم از کدامین جان نثاری                   رفاه و راحت و خدمت گذاری

اسیر نفس در پای ترازو                           چه گوید جز شر و شور و هیاهو

بجز اجرای فرمان های شیطان                  بجز فعل خلاف ذات یزدان

بجز یک عمر کوشش در دریدن                  تبه کردن هبا کردن بریدن

دادرس ها

در آنجا یک نفر زین چاکری ها                   غلامم بنده ام زین نوکری ها

که در گرداب آن غرق ام دمادم                 فزون از حد دمادم نی شود کم

گواهانم شوند از نیک خواهی                   از آنان کی پذیرد این گواهی

که هریک کان صد نیرنگ هایند                 گهی چون موم گه چون سنگ های اند

کجا گویند من ز آزادگانم                         به حق و صلح از دل دادگانم

که من از زمرۀ اخیار بودم                        ز قول و فعل بد بیزار بودم

نکرده دست و پایم یک خطائی                 نه آزاری نه فعل ناروائی

نه اجحافی نه آزاری به موری                   نه بدخواهی به یک نزدیک و دوری

نه دل جای غرور و کینه بوده                   نه بدخواهی به کس در سینه بوده

خدا خود نافریده بنده ای را                    چنین از فعل بد شرمنده ای را

همانند همین مرد بشر دوست                که هر چیزش بجای خویش نیکوست

همانند چنین افرشته خوئی                    خلیق و مهربان و صلح جوئی

سرش پاک و دل و دستش همه پاک        چه خواهد حق جز این از زادۀ خاک

نخفته یک شبی بی غصه و غم               دمی بی یاد مظلومان عالم

از آژیری که از جنگی شنیده                    ز هول و بیم دل در بر تپیده

مبادا شیر خواری کشته گردد                  بخون مام خود آغشته گردد

عروسی غلتد از تخت زفافش                  شود تاراج کرکس ها عفافش

چنین مرد کریم النفس و معصوم               نکرده پشه ای نالان و معدوم

دلش بی غش چو صبح فرودین است        بهشت عدن حقّا ز آنِ این است

ز شیطان انقیاد و سود بردن                   وزان ره دست بر مقصود بردن

به عشق منصب و جاه و ریاست              ریا کاری و افساد و سیاست

تو خود ننهاده ای اندر سرشتم                خودم حیران و مات از سرنوشتم

مرادم بود تنها جان نثاری                       نه کشتار و نه مرگ و زر شماری

به قصد کم شدن از رنج ها بود                نه از مرگ آفرینی گنج ها بود

خلاف میل خود نک در عذابم                   ز مرگ و میر انسان دل کبابم

خود آگاهی که خود انسان پرستم            به تعلیم مسیحا پای بستم

من از آزار موری باک دارم                       کجا تاراج پور خاک دارم

خود آگاهی مرادم بود خدمت                  نه بر گردن فزودن دین و ذمّت

رفاه و راحت و صلح جهان بود                  نه مرگ و میر خیل مردمان بود

نخست انگاشتم خود خادم استم             کنون زان باور خود نادم استم