توبه نامه

غلط کردم ندانستم الهی                          تو خود بر ظاهر و باطن گواهی

خود آگاهی مرا شیطان ملعون                   ز ترفند و مکاید کرد افسون

ز راه رستگاری ها بدر کرد                         تلاش و کوششم حیف و هدر کرد

خیال خیر من کج کرد زی شر                    وجودم ز آن پریشان کرد و مضطر

کنون وامانده و زار و ملولم                        چه حاصل غرق در دریای پولم

ز وجدان در گریزم شام و هر روز                 رسیده جان به لب زین بانگ جانسوز

به چنگ لشکر شیطان اسیرم                   رسد از غصّه بر کیوان نفیرم

گرفتارم میان ظلمت و نور                         معلّق مانده ام در مسلخ گور

// خواهد که برگردد به دنیا                      نه آن جرأت که ره پوید به عقبا

میان کفر و ایمان واژگونم                         چنان دان لکّۀ ننگ قرونم

ز یک سو از مسیحا شرمسارم                  ز وجدان سوی دیگر در فرارم

تو یاری کن که بگریزم ز شیطان                  به پیوندم به اصل خود به انسان

مدد فرما دوباره زاده گردم                        به فرمانت ز جاه آماده گردم

گریزانم کن از افسون شیطان                    پی اجرای فرمان های یزدان

مسیحا را ز خود خوشنود سازم                 وزین خدمت به وجدان سود سازم

که چونین سود و سودا جز زیان نیست        بلای عقل و روح و رنج جان نیست

چه سود است آنکه از تاراج جان ها            ز سیل خون و مغز استخوان ها

در اوبارم زر و زیور به انبار                         دریغا موش های آدمی خوار

که با امداد شیطان گشته حاصل              ز محو جان اقران و //

که از تاراج جان ها جمع گشته                 به خرمن های جان چون شمع گشته

شکستم حلقۀ اهریمنی را                      گسستم رشتۀ ما و منی را

مگر وجدان برویم در گشاید                     فضای سینه ام شهپر گشاید

که تنها قاضی دیوان داد است                خوش آن دل کز تبّسم هاش شاد است

مگر آزاد گردم از غم و رنج                       رها سازم دل از قید شش و پنج

خود پژوهی

کیم من خود ندانم از کیانم                       که دائم در پی سود و زیانم

چو دانم پیشه ام سودی ندارد                  به غیر از هدم و نابودی ندارد

پلیدی ها گریبانم فشرده                        تف وجدان درون جانم فسرده

مگر من از نتاج کژدمانم                          کجا از جنس و نسل مردمانم

من از هابیلیان میراث خوارم                    برادر زار کش مردار خوارم

نه من انسان که از درّندگانم                   که با خون بشر آغشته نانم

من انسان نیستم شیر و پلنگم                دمنده اژدها غّران نهنگم

من از نسل شیاطینم نه آدم                   بلای ناگهان بر اهل عالم

فنایم تندرم مرگ و بلایم                        به بیماریّ هاری مبتلایم

مدامین دستیار جان ستانم                    فنای هستی خلق جهانم

من انسان نیستم مرگ آفرینم                 بدور از فیض حق مطرود دینم

مسیحا ای همه مهر و محبت                 الا دریای احسان و شفقت

چه سازم بر همه شر و شقاوت              شرر باری و اجحاف و قساوت

گرانباری ز گوناگون گناهان                     گریز از حکم و فرمانهای وجدان

من اکنون با همه جرم و جنایت               بر آئین تو عصیان و خیانت

اگر چه شرمسار و نادم استم                به احکام مقدّس خادم هستم

ازین پس آنچه فرمائی همانم                 اگر که حکم فرمائی نمانم

هر آن اندوختم از راه شیطان                 کنون بخشم همه بر حکم وجدان

کنم اجرا هر آن فرمان حق است            وجود و هستی ام از آن حق است

اگر حضرت ببخشائی گناهم                 شوی در نزد خالق عذر خواهم

به جبران خطاهایم بکوشم                   قبا از برد اهریمن نپوشم

همه هستی بدین ایثار سازم               همه بر حکم وجدان خوار سازم

مگر یک ذره از کوه گناهم                    ببخشد از کرم ذات الاهم

الحاح

خدایا شرمسارم توبه کارم                   پناهی جز بدرگاهت ندارم

الهی نادمم جان در عذابم                   دل اندر بر ز سوز غم کبابم

خدایا ای امید نا امیدان                      پس درمانده ها و بی کلیدان

الهی ای که از گِل گُل بر آری              گرفتاران زِ هر مشکل در آری

الا تنها پناه بی پناهان                       پذیرای گناه پر گناهان

عطایم کن طریق رستگاری                 که سر در سینه ام از شرمساری

رهی بنماید این گم گشته از راه          که دیگر بار ایمن ماند از چاه

خدایا غرقه در بحر گناهم                  نجات خویشتن را از تو خواهم

به وجدانم مرا خود آشتی ده             نجات از اینهمه کین کاشتی ده

ز جان بیزارم از بیزاری او                    زهی خواب و زهی بیداری او

به هر لبخند او صد جان فشانم           ازین پس بر سر چشمم نشانم

امان از رنجش و از بی قراریش            عتاب و نُدبه و پا در فراریش

تبسّم هاش گر خرّم نسیم است        عتابش قهر جانکاه و عظیم است

الهی داغ هجرانش نه بینم                جدائئ ها و حرمانم نه بینم

نوازشهای او گر جان فزاید                 عتابش دل شکافد جان گزاید

اگر بگریزد از دل وای بر دل                دگر بیت الحزن گردید منزل

و گر نازل شود دل گشت روشن         تو گوئی عندلیب آمد به گلشن

اگر من راه جویم بر حریمش               هزاران شکر بر ذات کریمش

که خلّاق است و وجدان آفرین است    علیم و حی و فرد و بی قرین است

دو دل

چو باز آمد به خویش و خویشتن شد     گرفتار بلای ما و من شد

مجدّد گرم شد بازار و کارش               سفارش ها و سود بی شمارش

همان کالا فروشی زر شماری             به هر شهری ز خود عاقل گماری