دیو تن

تمنّای تن خفتن و خوردن است                  نگهداری تخته بند تن است

ز قحط و غلا در امان ماندن است               غم و رنج و محنت ز خود راندن است

همه این تقلّا و رنج و تلاش                      ضرور است در راه امر معاش

که تا ناو تن حافظ جان شود                     مباد آنکه در کام طوفان شود

وگر جان شود عبد فرمان تن                     ز جان دار بودن دگر دَم مَزن

حیات بشر جلوۀ جان اوست                     نه مشتی پی و پیه و ستخوان اوست

به زعم تو چون کشتی تن شکست            سر و سرنشین قصر دریا نشست

تمام است این قصّه و داستان                   سراغی مجو دیگر از جسم و جان

به پندار خامان کوته نظر                          تن است و تنیدن نیاز بشر

چو خوکان جویدن خراطین خاک                 چو زالو مکیدن شرائین تاک

ز مازوی گاو و گراز و گوزن                        فرودن به بطن و فرودن به وزن

دو خروار گندم سه خروار جو                    فشاندن به خاک و نمودن درو

دو سه روز در بحر و بر جست و خیز           سر و کول هم رفتن و عّر و تیز

شتا، صیف تخم علف کاشتن                    وز آن معده و روده انباشتن

گر اینهاست محصول این کائنات                زهی زاد و مرگ و دریغا حیات