عشق‌ها

بشر دوستی برترین عشق‌هاست               که عاری ز هر رنگ و آهنگ‌هاست

الهی‌ترین است و بی‌غش ترین                   نه مهری بدان و نه قهری بدین

ز یک هنگ و یک رنگ و از یک خم‌اند             گر از زنگبارند ور از رُم‌اند

چه عشق است عشق کنیز حرم                دریغ از قلمدان،خوب قلم!

که هر هرزه سرهنگ بهرام خان                  رسد در خورنق برآغوش آن

بلی هر حرم خانه را رازهاست                    که کبک آگه از خلوت بازهاست!

چه داند کنیز حرم عشق چیست                 که جز در غُل و قید و زنجیر نیست!

که عشق اولین درس آزادگی است              اسارت نه آئین دلدادگی است

فسون کتاب و دریغا قلم                            گر مجوّز به غول// حرم

که در زیر سرپوش زرّین عشق                    نشیند هوسناک بر زین عشق

چه غولان قهّار خوش خطّ و خال                 در این عرصه گردیده‌اند از رجال

چو دزدان ناموس پر زور و زر                       گزیده بدین کاخ عزّت مقر

خداوندگاران کاخ سُخن                             بسی نغز گفتار و شکّر شکن

چه دیوانه خویان مسموم را                        ز درگاه حق رانده محکوم را

بدین بزم خوبان مکان داده‌اند                      وز آن منصب جاودان داده‌اند

به هر هرزه خرز امان داده‌اند                      به سنگ زمان‌ها روان داده‌اند

به تاریخ عاشق‌ترین عاشقان                      هم آنانکه در راه صلح جهان

نهاده سراندر کف دست خود                      فشانده بپای بشر هست خود

ز هر هنگ و هر مسلک و هر مرام                چه زنگی چه رومی چه پخته چه خام

از اخلاص و دل نقد جان داده‌اند                   بلا دیدگان را توان داده‌اند

چو خدمتگزاران خلایق بدند                         نه خربنده‌های علایق بدند

ستایش سزاوار آن چهره‌هاست                  گهر از چه هم سنگ خرمهره‌ هاست!

همه یادشان باد تا جاودان                         همی تا ابد روحشان شادمان

همه خیر خلق خدا خواستند                       نه جان کسان بهر خود کاستند!

تن و توش عالم به یغما برند                        چو  خود کیف دنیا برند

تو ای غرب وی خطّۀ غربیان                         به دندان مسلح شده حربیان!

اگر گوش بر بانگ وجدان کنی                      عمل بر فرامین یزدان کنی

ز صدق و صفا گام در راه نِه                        سپس گام بر تربت ماه نِه