سیرآفاق

الا یا گرفتار رنج و حیات                       فرومانده در راه حیران و مات

نه پیموده ره جز رَهِ بیش و کم!              نیاسوده آنی ز قید شکم!

غلام هوس بندۀ تن شده                    چنان مرغ معتاد ارزن شده

روان کرده خاموش تن پُر خروش            همه در تقلّا که در تلّه موش

مه و سال‌ها بام‌ها کرده شام!             دوان در پی کام و ناجسته کام!

دوان کو به کو چون سگان دله               دوان در به در در قفاس گله

از ارقام پرکرده انبار سر                       شده غرق بحر اگر یا مگر

نگشته دمی فارغ از کار گل!                 همه راه پیمود جز راه دل

جدل جوی نزد من و ما شده                خودآموز این الف و آن با شده

نپرسیده از خود کیم کیستم؟!               نباتم، جمادم چیم، چیستم!

هدف چیست زین رفتن و آمدن              چه حاصل از ین دم به دم، دم زدن!

یکی مام زاد و یکی زاده مرد!                ازین زاد و آن مرگ حاصل چه برد؟

چرا آمدیم و چرا می‌رویم؟                    کجا آمدیم و کجا می‌رویم!

چو بزغاله و برّۀ دنبه‌دار                       چریدیم چندی درین کشت‌زار

بطول زمان‌ها دراین سایه سار!              ربُود از رمه دم به دم گرگ هار

چرید و خزید و گزید و فرید!                  چو فصل خزان گشت شد ناپدید!