عیش دائم

اَلا راکب توسن بادپا                             شتابان کجا در دیار فنا!

نگر زیر پایت سر و سینه‌هاست               پر از شور و شیدائی و کینه‌هاست!

که ذرات جان است و خاشاک تن            سر و دست تهمینه و تهمتن!

تأمل کند در سرانجام کار                      مبادا شوی واپسین شرمسار!

ز هستی به هستی جلالی بدم             ز خدمت به جان شور و حالی بُدم

در افکن ز تن پوست تا جان شوی           چو خورشید جان بخش و تابان شوی

غم عالمی خور که آدم شوی                 به وارستگان یار و همدم شوی

چو از خود برستی شدی دیگران             دَم دیگرانت کند جاودان

اگر در غم لذّتی کم چرا!                       قناعت به یک جرعه از یم چرا؟

در این راه پیمائی رنج بار                       که از مهد باید شدن تا مزار

بهر لحظه‌اش حال و شوری بدم              وز ایثار بر جن سروری بدم

ز خدمت سرافراز و سرزنده باش             نه از آز و شهوت دل آکنده باش

که لذات تن ناقص و آنی است               خوش آن عیش دائم که وجدانی است

به خود واهل این عقل دیوانه شو            اگر گنج جوئی به ویرانه شو

همین عقل دکان خود خواستن              جهان عور کردن خود آراستن

به راهی قدم نه که پایان راه                 همه رنج‌هایت نگردد تباه

سرانجام این روز و شب تاختن               سر از تن ربودن و یا باختن

چه غیر از بنا کردن و هشتن است          چو پیله حبوط و کفن رشتن است

چه گشتند غبغب جلو داده‌ها                دل مادران داغ بنهاده‌ها

بناپارت و «برترانش» چه شد!                سرافراز سرلشکرانش چه شد؟

دزیره بدان جلوه و حسن و ناز                کجا رفت دیگر نگردید باز!

کجا رفت هیتلر بدان کرّ و فّر                  «گورینگ» و «گوبلز» هس حیله‌گر

چنان رخت بردند از این رهگذار              که گوئی نبودند در روزگار!