در باب حماسه هیزم شکن
بسیج خلخالی خالق اثر معروف حماسه هیزم شکن است
در سال 1345 این کتاب به عنوان نامزد جایزه ادبی نوبل معرفی می گردد به دلیل اینکه کتاب به زبان فارسی نوشته شده بود در کمیته نوبل مورد بررسی قرار نگرفت ولی دانشگاه تهران که یک مرجع مهم علمی بود این اثر را مستحق دریافت این جایزه دانسته است.
استاد عبدالله باقری (فرزانه پور) متولد 1292 در تهران است و یکی از اساتید بنام هنر تذهیب ایران زمین است که تذهیب اثر معروف حماسه هیزم شکن از شاهکارهای او محسوب میشود .
استاد محمد تجویدى متولد سال ۱۳۰۳ در تهران، فرزند محمدهادى تجویدى، استاد نقاشى هنرهاى زیبا و از شاگردان کمال الملک نقاش بزرگ قاجار بود.
محمد تجویدى حدود صد و بیست جلد کتاب از دیوان هاى شعراى ایران همچون سعدى، حافظ، بابا طاهر عریان، فردوسى و دیگران را به تصویر کشیده است.
تجویدى تصاویر کتاب حماسه ى هیزم شکن اثر بسیج خلخالى را بهترین اثر خود مى انگارد.
حاضرین در سایت
ما 2 مهمان آنلاین داریم
آلبرت شوایتزر گنج دانش
| گنج دانش |
 |
 |
 |
|
|
| جمعه, 16 تیر 1391 ساعت 16:15 |
|
گنج دانش ز دانش به اندر جهان گنج نيست وزين نكته غافل خردمند نيست طبابت بود شيوۀ عاشقان پس زانوان دل شده عارفان طبيبی كه غم را خريدار نيست ز راز سعادت خبردار نيست نداند كه هر لحظه‌اش جان دهد به هر لحظه بايد كه تاوان دهد بخُسبد اگر بی غم ديگران دريغا از آن دانش بيكران كه مفروق دريای لذّت كند ز صورت بخود كسب عزّت كند ز دانش پديد آمده گنج‌ها بُود رنج دانا بهين رنج‌ها طبيبان دانا و پاك و امين سپاه خدای اند، اندر زمين طبيب فداكار انسان پرست چو از زرق و برق جهان شست دست رسولی است بی اُمّت و بی كتاب در اقليم دل‌هاست، مالك رقاب كه فتّاح هر عقده و بسته‌هاست كه درمان هر درد دل خسته‌هاست گر او پی برد در توان‌های خود ابر صَحن دلها بَرد جای خود طبيبا، عزيزا، گران قيمتا ولی نعمتا! آسمان همتّا! چو در پرتو بودنت نورهاست توان بخش درمانده رنجورهاست وگر سود مخلوق در جود توست نه بخشش چه معنائی از بود توست از اين يار و همكار خود يادگير جُز از عيش خدمت همه بادگير به بازار دل هرچه آری كم است به جز نقد جان آنچه داری كم است بريدن دل از آنهمه آب و تاب شراب و كباب و شكار و رباب گذشتن ز شب‌های خوش عيش و نوش ز شوخان طنّاز قاقم بدوش ز سرها و سردار و سالارها نوازش گری های دلدارها ز هر نام و عنوان مجزّا شدن ز هر جاه و منصب مخلّا شدن بلای سياهان خريدن به جان به بيغوله در بيشه خفتن شبان چه گنجی است لذّت فزاتر از آن! كه ذی روحی از رنج يابد امان؟! كه جانی برآسايد از محنتی! ز هر مسلك و مذهب و ملّتی! اگر گنج‌ها مایۀ عزّت است سرافرازی و عشرت و لذّت است حكيما ز حكمت نگر خلق را! نه مشتی رگ و پی درون دلق را! تعلّق به يك تن نه بخشندگی است كمالِ خور از خوش درخشندگی است سرازير شو چون بلند آفتاب به نالنده جان‌ها توان بخش و تاب خروش افكن ای خوشقدم آبشار كه شوئی غبار غم از شوره زار كه امساك شايای ايثار نيست خداگونه‌ها را سزاوار نيست دنائت برازندۀ مرد نيست ز فاتح به رخساره جُز گرد نيست چو خورشيد ايثار طالع شود دريغ ارکه گه گاه ساطع شود بدم همچو باد صبا بر چمن! كه بر خنده گلها گشايد دهن! كرامند شو، رو گره باز كن چو وجدان زند ساز كم ناز كن! بدان عزم زين كن خرامان سمند كه تندر خروشد به كوه سهند! چو فرهاد زن تيشه در بيستون كه خسرو شود از نهيبش زبون! چو مجنون سر كوی ليلی شتاب بدان سان كه فاتح بكوبد ركاب! كه تا فيض ديدار گردد نصيب كجا عشق و باك از فراز و نشيب! بزن چنگ بر دامن عزم خود چو جنگی مسلّح اَبَر رزم خود چو دريا عميق و كرامند باش نه زهر هلاهل كه چون قند باش كه دل از نگاهت ستاند اميد دهد از بقا و رهائی نويد كمال خود از خوش درخشندگي است كمال تو هم بود و بخشندگی است هَلا همچو خورشيد رخشنده باش تو هم مرد مردانه بخشنده باش همانند آن مهر گيتی فروز قلوب غمين از صفا كن چو روز درخشنده شو از پس ابرها بسی چون توئی خفته در قبرها ببخشای خود را كه حاكم شوی حبيب دل خلق عالم شوی تو جان ده به تن‌ها گر او داد نان كه احسان كند مرد را جاودان چه گنجی از اين گنج ارزنده‌تر! خريدن توان رنج جان بشر! ترا ذات حق اين توان داده است تسلّط به جسم و روان داده است چه گنجی به از رنج‌ها كاستن! چه حاصل ز گنجينه آراستن! بتاب ای فروغ پس ابرها! شب تيره پايان رسد صبرها! چو خورشيد و جان بخش و تابنده باش به دفع بلاها شتابنده باش به دل هر كسی شعله خاموش كن مينديش از سر فراموش كن فراموش كن چون و چند وجود چه حاصل ز بی بهره نابود و بود رها كن ز غرقاب جان غريق امان دِه عروسان ز كام حريق هلا! دست‌گير و نجاتش بده ز سرچشمه آب حياتش بده بسی بيژن افتاده در قعر چاه كه كی تَهمتن سر رسد ای اِله! بخندان لب خشك رخ زردها جز اينان نپويند ره مردها اميد آنچنان ده به نوميدها كه پوپك دهد مژدۀ عيدها مكدّر مكن جان آزردگان نِگه رام كن بر دل افسردگان كه انسان روان است بی استخوان نهادش چو آونگ مُويد نهان چنان گوش ده نبض بيمار را كه عاشق نوازش كند يار را مريض آنچنان دان كه دلبند تست پدر مادر و يار و فرزند تست طبيبا ترا خود، همين فيض بس كه آسايد از دانشت جان كس چنان بخش خود را كه مفلس شوی شوی كيمياگر كه چون مس شوی ز خدمت شوی كيميای وجود رها گردی از قيد بود و نبود توان تو آن دانش پاك تست نه كاخ و نه باغ پُر از تاك تست نمرده بميراز تمنّای تن رها كن دل از قبضۀ ما و من بزن چاك ابر سيه فام را همی بيخ انديشۀ خام را بتاب آنچه داری ز نيرو و نور بيار آنچه داری ز مردی و زور به پيكارِ آلام مردانه شو سمندر صفت همچو پروانه شو غريق‌اند در بحر غم بندگان پزشكان به ساحل رهانندگان چه لذّت از آن به كه جان غريق از ايثار خضری رسد بر طريق توانی چو كار خدائی كنی چرا زين سعادت جدائی كنی حكيما چو آلبرت قدّيس باش! نه بازيچۀ مادمُوزل ملیس باش چو فاتح به تن كن لباس عزا يورش بر به بنياد خصم دغا بفرما، زند نعره شيپور زن شود گرم هنگامۀ تن به تن كه بنياد دشمن شود تار و مار به مرگ و مشقّت نماند قرار الا ای طبيب پسنديده كيش كه ريش است جانت ز هر سوز ريش بپاخيز مردانه از پشت ميز مهيّا كن اسباب حرب و ستيز بدان سان كه آئين همكار تست خود آن بانگ در جان بيدار تست منه دل هر آن را كه رنگ است و ریب ز حكمت دريغ است نقصان و عيب |
| آخرین بروز رسانی در دوشنبه, 19 فروردین 1392 ساعت 22:50 |
شادروان بسیج خلخالی
