هنرها

هنرداری ای جان دلی شادکن                      نه چون سیل توفنده بر باد کن

از ایثار جان نام بردار شو                              نه بر پای دل خستگان خار شو

ز عبرت نگر حال این قهرمان                         که در خدمت خلق شد جاودان

کشیشی که از عشق دیوانه شد                  بشر شمع و او همچو پروانه شد

چنان سر به پیمان وجدان نهاد                      که جان بر سر عهد و پیمان نهاد

چنان از محبت دل آکنده شد                        غم و کینه‌ها زآن پراکنده شد

ز خود مرد و در دیگران زنده گشت                  محبت خداوند و او بنده گشت

برافکند از تن به یک باره پوست                     عیان گشت آن کوکبی کاندر اوست

ز گفتار وارست و کردار شد                         غنا داد و محنت خریدار شد

غم هر کسی، هر کجا شد غم‌اش               شب و روز رنج کسان همدمش

چنان آتش افروخت عشق اندرش                 که بگداخت ز آن شعله پا و پرش

وجودش همه مهر دلدار گشت                     همه در رَهِ عشق ایثار گشت

چه خوش گفت داننده ایران نژاد                    که آفاق از آن نغمه خالی مباد

بزرگی سراسر به گفتار نیست                     دو صد گفته چون نیم کردار نیست

زهی عشق و آن شور و شیدائی‌اش             براه هدف بی سر و پائی‌اش

در افتادن از پا دویدن به سر                        به کنعان چو آن پیر بهر پسر

به دیدار دلبر زلیخا شدن                             به بازار از شوق رسوا شدن

نه مانند عشاق ایفل نشین                        کجا عاشق و عشق و دیوار چین

نه زآن عشق بازان دلبر فریب!                      که گردند گرد وثاق حبیب

نه زان عشق بازان شب زنده‌دار                   که در ماه جویند رخسار یار

نه آن چوبداران پروار بند                             که آهوست در چشمشان گوسپند