پنج رنج

تن چو مام از پنج رنج آبستن است                          هر يكی هر دم به رشد و رستن است

رنج اوّل اصل حبّ ذات توست                               خيزگاه مجمع الآفات توست

رنج دوّم حبّ اولاد و زن است                                كز نموّ و جوش سودای تن است

رنج سوّم تفّ غار بطن توست                                خصم مُهلك در درون متن توست

رنج چهارم شهوت و ما و منی است                       كان همه سرچشمه‌های جان‌كنی است

رنج پنجم شهرت و مال و منال                               كاين چنين گرديده بر دوشت وبال

گر رهاسازی گريبان ز آن عدو                                قهرمانی در مصاف آرزو

آنكه از اين پنج رنج آسوده گشت                           كی به گنداب هوس آلوده گشت

زندانيان

تا بشر زندانی غار تن است                                  در تك چاه هوس چون بيژن است

جمله لذّتهای تن طغيانگری است                           آنكه بر لذّات غالب شد سری است

جسم اقيانوس و در آن بحرهاست                         بحرها پر گشته از بس نهرهاست

بطن آن پهنای اقيانوس ماست                             ورطۀ آسايش و ناموس ماست

افسار كِش

آرزو افسار ما اندر تن است                                جان درون تن از آن در شيون است

رنجها، جان‌ها، روان‌ها بشگرد//                          وای بر آن، كش دمادم پرورد

آروزها آن تعيّن‌های ماست                                صور و سيمای تفنّن‌های ماست

رنجها آماج گاهش روح ماست                            ورطۀ زورق شكاف نوح ماست

رنج‌ها را آرزوها هی زند                                    تا كه از اين كاروان‌ها پی زند

منشأ آرزوها

آرزوها چيست حلق و حلق و دلق                        تَفّ ديوِ قاتل جان‌های خلق

تا بشر از آرزو آكنده است                                  ديو هر فرمان دهد او بنده است

تن‌پرستی ها سران را كرده مست بر حقوق ديگران آلوده دست

تا بشر از خود نداند خويش را                             شادی شاه و غم درويش را

امن و آرامش حديث كيمياست                           ور شود پيدا به قصر پادشاست

خلق تا در فكر عصيان كاری اند                          خسروان قربانی پرواری اند