در محراب دل

الا ای خداوندگار جهان                              مرا زین زر اندوختن وارهان

مگر باز یابد سرم هوش را                          براند ز خود خصلت موش را

رها کن دلم را ز قید بتان                           که وجدانشان مرده در گور جان

توانم ده، ای پاک پروردگار                          که از جان بجوشم چنان آبشار

بشویم ز مرداب تن آز را                             هوای دل ریسمان باز را

ازین سفلگی، وین دغل پیشگی                  به زن سر سپاری کج اندیشگی

عروسک نوازی، زر اندودگی                        نی و می گساری، نمک سودگی

غبار قرون پاک کن از دلم                           عجین کن حقایق در آب و گلم

سعادت عطا کن که در زندگی                    بر افتاده از جان کنم بندگی

رهی پیشم آور که چون طی کنم                 مرام تو در هر قدم پی کنم

توانم عطا کن که از دیو تن                         رها سازم اندیشۀ خویشتن

رهی پیش پایم بنه ای الاه                         که خدمت کنم بر نژاد سیاه

که این بندگان ستم دیده ات                      ز شاخ امل بار ناچیده ات

پریشان ترین مردم عالم اند                        تو گوئی نه از دودۀ آدم اند