غربت

جهان گر چون کویر شوره زار است

سراسر پر ز خاشاک است و خار است

به سالی چند گردد باغ رضوان

اگر جازم در آن آموزگار است

نبود ار فهم ها را اختلافی

نمی آمد برون تیغ از غلافی

نه منصوری بسر بالای داری

نه حلاجی به دارش بندبافی

معلم را اگر بیدار جان است

جهان در چشم او یک دودمان است

چو تقسیمات با زورآوران است

به جای آبها خون ها روان است

الا ای ساربان کوی مقصود

حرامی در کمین و راه مسدود

گر از بیراهه رانی کاروان را

مبادا خود شوی در راه مفقود

کلاس درس نیروگاه برق است

پر از انوار اشراقات شرق است

ز تاریکی بر آرد ناله از دل

معلم گر که در ظلمات غرق است

بدین دستان و انگشتان زیبا

که معجزهاست در هر بند از آنها

بیاموزی اگر مرهم گذاری

نماند یک دل نالان به دنیا

غم نان و غم ویران و جانان

هجوم آورده از هر سو به انسان

فشرده نای عزم و عقلو هوشش

ز تعلیمات دانایان نادان

تبسم بر لبانش آشکار است

اگر غالب شود غم تار و مار است

تو گوئی بر سپاه صلح رستم

جواب آری اسفندیار است

نه هر مرغی که پر گیرد عقاب است

نه هر آبی که خوش بو شد گلاب است

نه دود هر دل حرمان نصیبی

بر اوراقی مصور شد کتاب است