پير هرات
خواجه عبدالله آن پير هرات
عقل پيران جهان را كرده مات
چونكه بر ياد خدا لب وا كند
عرشيان را واله و شيدا كند
نی تو خاكی، خود سراپا گوهری
باغ دانش را تو دار پُر بَری
ای غریو ضیغم یمکان دره
بسته كتف و ساعد و آز و شره
يك نی از نيزار تو دم بر زده
بر دلِ نيزار جان، آذر زده
يك نوا سردادهای زآن نای نی
از حلب شوراندهای تا خاك ری
بزم دلها را منّور كردهای
حلقۀ جانها مسّخر كردهای
خاوران را مطلع گيتی فروز
وی غيور آباد و ای بيگانه سوز
جبرئيل و هادی معراج جان
جاودان زی، ای ديار جاودان
آنكه ننوازد ز نایت نای جان
گو چه بُرده بهره از جان و جهان!
از نوای تُست جانها در سرود
بر نوای نی نوازانت درود!
تُرك و ديلم، هندو و تازی ، تتار
گبر و ترسا و يهود از هر ديار
غسل در دريای مولانا كنند
عقده در قونيه از دل وا كنند
يك نی اندر بلخ نالان كردهای
عالمی را مَست و حيران كردهای
يك نوا سر دادهای زآن نی ستان
زآن نوا لرزاندهای جان و جهان
از دَم تو نای هستی در فغان
شورها از نای تو در جسم و جان
از خروش و ضجّۀ جان زمين
از جدائی ها و هجران دل غمين
باز كن لَب تا دُر افشانی كنی
چهره بگشا تا چراغانی كنی
كی ترا زيبد سكوت مرگبار
ای خوش آوا نی نواز از هر ديار
|