| سوگند |
|
|
| جمعه, 09 تیر 1391 ساعت 17:09 |
|
سوگند: به کبریائی ذاتت قسم که جنس دو پا بدین سجّیه و این آخشیج و اصل و بنا بزعم ناقص این عبد و بندۀ درگاه! اگرچه ذات تو از هر مشیّت است آگاه! به غیر فتنه و غوغا و شر بپا نکند! فساد و فاجعه و کفر و ناروا نکند! * * * تمام نعمت خوان تو را هدر سازد! هر آن نهال بباغ تو بی ثمر سازد! درخت باغ تو قنداقۀ تفنگ کند! زشاخه، تیر و کمان و سلاح جنگ کند! هر آنچه نحل ز ازهار انگبین سازد! بجای نوش بجان، نیش کین عجین سازد! بسا فزون طلبا، سر کشد زاوج غرور! نه رحم در دل و نی پرتوی بسر ز شعور! چو غول مرگ ز یک گوشه سر بر افرازد! هر آن نهال بباغ است زبن براندازد! هر آنچه پیله تنیده به کارگاه حریر! کند حمایل اندام جنگیان شریر! هر آنچه شیر ز پستان میش نوش کند! چراغ عمر هزاران بره خموش کند! هر آن حدید که بیرون کشد زقعر زمین!؟ سنان و نیزه کند بهر قلب‌های غمین!؟ هر آنچه پنبه بروید، طناب دار کند! هرآنچه لاله به صحراست داغدار کند! ز تیر پرّ عقابان چه تیرها سازد؟ تگرگ وار سویِ سینه‌ها رها سازد؟ بزیر چکمه، تبه جان کودکان سازد ز هر کنار زمین جوی خون روان سازد اگر که صاحب زور و زر است، غّره بخویش وگر که مفلس و درمانده، پیش گرگ چو میش
گوهر عقل: ندا رسید هلا! ای فرشتۀ بدبین بصحن دلکش بستان ندیده جز سرگین ندانی آنکه بشر را خرد عناندار است وجود اوست چو کان، «عقل» دُرِّ شهوار است که عقل روی دو دوش بشر دو شهپر ماست که «عقل کل» از آن آخرین پیمبر ماست بشر به شهپر عقلش عقاب عرشی ماست مبین به عهد صباوت چو طفل فرشی ماست فروغ عقل چو درجانش پرتو افکن شد زبان بوصف کمالش زبون و الکن شد فروغ مشعل عقل بشر فروغ من است مگو که بهره ور از عقل، زیر یوغ من است بنور عقل منّور اگر سرای تَنش همیشه دل به توّلای بارگاه منش وگر خموش کند این فروغ یزدانی نهد به پای تمّنای نفس پیشانی عنان بدست تو دارد بهرکجا که بری بسان غول بیابان فتد بدربدری! چو عقل تیره شود، نفس سرکشش رهبر تو رهنما و هوس توسن و سقر کیفر کلید عقل، کتاب خرد فزای من است طنین هرچه در آن، موج زن ندای من است
عقل و نفس: چو نام عقل، عزازیل، از خدای شنید! تنش بلرزه ز بیم و دلش ز هول طپید! دسیسه باز، فسونکار عنصر ملعون سئوال کرد ز درگاه خالق بی‌چون * * * اگر که نفس به تن بر فساد مأمور است! مگر نه عقل به پیکار نفس معذور است؟ * * * ندا رسید که عقل اولین منشور است! زماست منبعث و از گزند تن دور است! ولیک نفس در او پروریدۀ تن اوست! نتیجۀ هوس صحنه‌ساز پر فن اوست!
فضولی: به عقل قاصر این جان نثار عبد و عبید! درین زمان طویل و بدین نوید بعید! چه فتنه‌ها که از او سرزند ز نادانی! چه داغ‌ها که ز غفلت نهد به پیشانی! ز التماس پسر مرده مادران در جنگ شود به عرش برین عرشیانِ تو دل تنگ بسا درنّده به عنوان عدل و آزادی بر افکَنَد پی صدها هزار آبادی خودآگهی که جهان لُجّۀ بلا گردد نصیب جورکشان محنت و فنا گردد زخیره رائی یک عدّه طفل دیوانه امان و امن فراری شود از آن خانه بدودمان بشر آنچنان شرار افتد که هرچه دل بدرون سینه بی‌قرار افتد بسان صاعقه بر خرمن وجود افتد بچشم هرچه که کرّوبیانت دود افتد یکی بسان سکندر یکی چو آتیلا! که تا سراسر عالم کنند استیلا!
ز روزگار بشر آنچنان دمار آرند پناه بر تو بدو چشم اشکبار آرند * * * کمینه بندۀ تو خیرخواه و دلسوز است نه از خوش‌آمد تو بهر خود زراندوز است هزارها نفر اندر قفای یک مجنون کشند جان هزاران نفر به لُجّۀ خون گهی زحملۀ یک غول ظلم و استبداد غبار هستی آزادگان رود بر باد گهی بحکم یکی نرّه غول دیوانه شود هزار بنای امید ویرانه * * * یکی بسان «نرون» شهر را زند آتش مگر زشعلۀ آن شعر او شود دلکش یکی به‌خاطر یک غمزۀ نگار قشنگ زند بخرمن جان بشر شرارۀ جنگ بسا به نام خِرَد خودنما خردمندی چو عنکبوت تَنَد پای عقل‌ها بندی زفرط ضد و نقیض عقل از اعتدال افتد میان مدّعیان خلف و قیل و قال افتد به رأی چند مقیّد هزار قید آید هزار مشت فرا فرق عَمر و زید آید * * * تناقضات چو فرمانروای انسان شد وجود عرصه و آوردگاه عصیان شد دگر چه حاجت بر فتنه‌های این چاکر! شوند گر بخودیّ خود عدوی همدیگر! عیار باطل و حق دست کودکان افتد بنام این دو چه غوغا که بر جهان افتد هزار دکّۀ باطل هزار دکّۀ حق کجا معدّل و میزان کجا حق مطلق! بشر چو کودک گم گشته در بیابان‌ها دچار وسوسه‌ها و اسیر عصیان‌ها هزار غول بیابان کمین گرفته بدوی که راه راه من است و دگر طریق مپوی |
| آخرین بروز رسانی در دوشنبه, 20 آذر 1391 ساعت 06:16 |