| خشت اول |
|
|
| جمعه, 09 تیر 1391 ساعت 17:40 |
|
خشت اول: ز دودمان همین آدم صفی الله دو پور سر بهوا هر دو عاصی و گمراه نهند خشت نخستین بنای عالم را بخون زنند رقم سرنوشت آدم را دو پور ناخلف او شوند عاق پدر بسان ببر درّنده دو ناستوده پسر چو شیر شرزه بدرّند جان همدیگر شهید غمزۀ جادوی فتنه جو دلبر چرا که جفت یکی زشت و دیگری زیباست مگو که باعث این وقعه نی مشیّت ماست! که امر و نهی پیمبر زحکمت ازلی است! برای منع و قبولش چه جای لا و بلی است!
* * * پسرعموها: نخست پور پیمبر اگر که خون ریزد! ز بذر کین و عداوت چه جز جنون خیزد! ز گورشان چه، بجز ریشۀ جفا روید! پسرعمو زعمو کینۀ پدر جوید! زمین چو توشه ازین بذر انتقام گرفت نتایج منتقمان تیغ از نیام گرفت زکینه پر شود آن سان سرای سینۀشان که گوش و هوش بفرمان حقد و کینهۀشان
بی‌چاره من! بعذر آنکه منم باعث جنایت و شر بپا کنند هزاران هزار شرِّ دگر هرآنچه عرض شد از چاکرت درین درگاه! نه آنکه حضرت باری از آن نیند آگاه! نعوذ بالله اگر این چنین شود تعبیر! کجا مقرّب درگاه و این‌چنین تقصیر! وظیفۀ فَدَوی حدِّ فهم یک مَلَک است! نه کردگار همه کائنات و نُه فلک است! اگرچه قصد کمین بنده ردّه‌گویی نیست زآفریده‌اش ایراد و عیب‌جوئی نیست خطاست گر که بزعم خطای این چاکر خطور کرد خطایی نگویم ای داور! نهان نمودن ما فی الضّمیر از ریب است کدام عیب ز بنده بتر ازین عیب است تقّرب فدوی تا بدرگهت خاص است جسارت ار که شد آنهم ز روی اخلاص است زمین پاک ترا لُجّۀ بلا سازند حوالۀ شیطنت خود بنام ما سازند بهانه چونکه فتد دست‌شان که فتنه و شر بود ز ناحیه و طرح‌ریزی چاکر دسائس فدوی چونکه حکم تقدیرست نهند گردن ما آنچه عذر تقصیر است بهر گنه فدوی را هزار لعن کنند بجای طعنه بخود این کمینه طعن کنند زبان بریده نشستن ز رُعب در خطرات بسان محتضر از عزرئیل در سکرات درین مقام مقدس بزعم این فدوی زجُبن و خبث و خیانت بود دلیل قوی که آگهی زعیان و نهان هر بنده ضمیر و باطن و ظاهر ز چیست آکنده بیا و صرف نظر کن ازین گرفتاری مرا رها کن ازین رنج و ذلت و خواری ازین شرارت و این دام گسترانیدن کبوتر حرم عقل و دین پرانیدن زخفیه کاری و تفتین و خبث و جاسوسی تباهکاری و زرق و ریا و سالوسی که این دو حرفۀ دیوانگان مصروع است ولو به‌صورت انجام امر مشروع است |
| آخرین بروز رسانی در سه شنبه, 21 آذر 1391 ساعت 06:10 |