خارها چاپ
مشاهده در قالب PDF چاپ فرستادن به ایمیل
چهارشنبه, 14 تیر 1391 ساعت 19:10

خار ها


خار،  باری  نه  هوس  دارد  و نی ناز و ادا                نه زرنگی، نه دورنگی، نه دو روئی نه ریا

فاش و بی پرده عیان کرده صفا یا که جفا               نه  کس،  از  او طلب   عاطفه  دارد  نه  وفا

* * *

گر   ببازار   وفا   مهر،   خریدار  نداشت                   کاش این چند سحر معرکه بازار نداشت

غنچه در باغ اگر شرم برخسار نداشت                     شاخ گل کاش بگلشن بجز از خار نداشت

* * *

 

بوسه ها زهر جگرسوز چو نیش مار است                عشوه  ها  گرمی   دلاّل  سر  بازار است

هر کجا بزم هوس،  هاله چنان پرگار است               بر حذر باش که پروردۀ دست خار است

* * *

غنچه های گل بی عاطفه یکصد دله اند                     شیر  نوشیده  ز  پستان  پر  از  آکله اند

بی توقّف به یکی لانه چنان چلچله اند                       پای هر جا که دلی ساده چنان سلسله اند

* * *

یک نظر جانب خسرو که تو دلدار منی                      یک نگه رو سوی فرهاد که تو یار منی

گه بدین عشوه که تو نوگل گلزار منی                      گه بدان رشوه که تو گوهر شهوار منی

* * *

دو دل ساده  روان  در پی یک دلبر مست                فتنه  جو،  غالیه مو،  غرّۀ  آئینه  بدست

زیر پا شیشۀ دل ها بجهنّم که شکست                 مزد و پاداش هر ساده دل اینست که هست

* * *

من اگر دم همه دم در پی و پروای توام                   نه چنان دان که زبون قد  رعنای توام

دین  و دل باختۀ طلعت زیبای توام                         دل  پریشان  ز  پریشانی  فردای  توام

* * *

غم آنروز که آن رنگ و جلا خواهد مُرد                    این دل آرائی و آن لطف و صفا خواهد مرد

آن دو چشمان فسونکار بلا خواهد مرد                  اینهمه  دل  که  کشانی  به  قفا  خواهد مرد

* * *

غم   بیداری  چشمان   تو   فردای   فریب              برِ  گلهای  دگر  سر بگریبان  و غریب

زین همه برگ و نوا کاش مرا بود نصیب                  روی زردیّ تو از شوکت گلهای نجیب

* * *

دامشان  گر چه  پر از دانۀ رنگارنگ است                هریک آغشته و مسموم ز صد نیرنگ است

تو چنان شیشه و او گرد تو قلها سنگ است           بخدا   عاقبت   بلهوسیها   ننگ   است

* * *

تو چنان کودک معصوم لب چاه روان                      من  چنان  مام  سراسیمه   پی   طفل دوان

تو چنان برّه  و او گرگ فریبنده زبان                       من درین مهلکه کَت بسته و وامانده شبان

* * *

در  گلستانِ  وفا آنچه  ثمر  خواهی دید                 هر کجا شاخ گلی تازه و تر خواهی دید

نازنین غنچه بهر جا که بِبر خواهی دید                  آنچه   از  عاطفه   و مهر اثر خواهی دید

* * *

همه در چشم تو آئینۀ غم خواهد بود                    زندگی  در  نظرت  نقش  عدم  خواهد بود

شادی  زنده دلان  برتو  الم  خواهد بود                 شوم و بد منظره هر جا که رقم خواهد بود

* * *

چه  بجا  زین  هوس  زود گذر  خواهد ماند              چه  بجز دیدۀ  تر  خون  جگر  خواهد ماند

که بغیر از دل و من دست بسر خواهد ماند             یک پریشان چو تو بی برگ و نوا خواهد ماند

* * *

وای   بر   عمر  تبه   گشتۀ  بیحاصل من                ننگ و نفرین بدل بلهوس غافل من

اینکه سنگ است درون سینه کجا پس دل من         کو چراغی که برد تیرگی منزل من

* * *

خار   آزار   شش   سوی///   خلد بر جگرت            زیر پتک هوس و وسوسه خم گشته سرت

خون کند قاضی وجدان دل مسکین ببرت                موج   باران   ندامت   چکد  از بام  و درت

* * *

آه و افسوس چرا گوش به شیطان کردم                 کاخ امید خود ای وای که ویران کردم

بهر یک لحظه  هوس عمر پریشان کردم                  دل سودا زده بر عشق گروگان کردم

* * *

کاش  واقف بُدی  از  حال  دلِ دلشدگان                   از  زیانکاری   و  بدبختی   سودازدگان

پس زانوی تاسّف چه شررهاست بجان                     اشک از دیده و خونابه ز دل سیل روان

* * *

کاش  در آینه فردای خزان را میدید                          گل پژمرده بدست دگران را میدید

نوبت پیری هر تازه جوان را میدید                             آخر کار  هوس  باختگان را میدید

* * *

بصفای   قدمِ   آنکه   مرا جان  میداد                      سر  براه شرف و عفّت و ایمان میداد

گوهر مهر چنان بارش نیسان میداد                        رنج میبرد مرا شوکت و سامان میداد

* * *

عاشقا   ایکه  نداری  بدل  آرام  و  قرار                   خواب  بر دیده  حرام  از غم هجر  رخ یار

جان من پنبۀ خوش باوری از گوش در آر                   این پیامی است ز معشوقه بهر عاشق زار

* * *

ایکه  بر  من  دل  و  سرو  //جان  باخته ای            ایکه در آتش عشق اینهمه بگداخته ای

مثل سردار شبیخون زده بر لشگر خصم                   پرچم   فتح  لب  بام   من  افراخته ای

* * *

تو باین چشمۀ هستی که دو پستان من است         بی ادب گوی چرا گوئی این جان من است

تو   ز من  خنده  تمنّا  کنی  و خندۀ من                 سود و سرمایه و سرقفلی دکان من است

* * *

گفته ای در طلب بوسه چو بوتیمارم!                      گفته ای در غم هجران رُخت بیمارم!

من مگر مثل تو ای تازه جوان بیکارم                       تو  گدائی و من از روی گدا بیزارم !

* * *

از من آخر تو مگر ارث پدر میخواهی!                      گاه از چهرۀ من قرص قمر میخواهی

گاه  از  قامت من موی میان میخواهی                   گاه  از  موی  میان  کار  کمر  میخواهی

* * *

 

سزد ار خون بخوری ایدل دیوانۀ من                      ای ز اشک مژه پر ساخته پیمانۀ من

جغد  ماتم  زدۀ خفته بویرانۀ من                         ای  عنان  تافته از مشفق فرزانۀ من

* * *

رهزنی همچو تو از سینه برون میکردم                   جانت  از  غصه  و غم غرقه بخون میکردم

ترک  دلدادگی  و عشق و جنون میکردم                گوش کی بر هوس و مکر و فسون میکردم

* * *

کاش  زان  پیش  که افسانه  نیوش  تو شدم          عبد فرمان تو و حلقه بگوش تو شدم

مست و آسیمه سر از جوش و خروش تو شدم        سر بازار هوس باده فروش تو شدم

* * *

تا بدان عزّت وآن حرمت وبا آن لب نوش                  پند  پیرانۀ  ناصح کنم آویزۀ گوش

گوهر  خود  ندهم بر کف خرمهره فروش                 تا حریفان نکشندم چو سبو دوش بدوش

* * *

پیر  هر  پند  که  میداد  هبا بود و هدر                    نوجوانی و زِ لذّات هوس صرف نظر

باغبان پیر چه داند که مرا چیست بسر                   پیر  را  از  غم دنیای  جوانی چه خبر

* * *

لحظه ای فارغ از اندیشه ام اندیشه نداشت             جز پرستاری و پروردن من پیشه نداشت

دل گروگان بجز یک گل و یک ریشه نداشت              بهر قطع پی جان زیر  زبان  تیشه نداشت

* * *

زین حسادت که ورا طی شده دوران شباب             درد هم نیست دگر در تک آن خمّ شراب

تشنه کامی که گمانش همه دریاست سراب           دل ز حرمان شده  از فرط تمنّاش کباب

* * *

آنکه دائم بسر اندیشۀ عقبا دارد                           کی دل اندر هوس لذّت دنیا دارد

همه پروای سیه روزی گلها دارد                           متّۀ تیز نصیحت بسر ما دارد

* * *

دزدهائی   که   پی   چیدن  گل    دربدرند             خود چرا گل ننشانند کز آن بهره برند

وه که این سست نهادان چقدر خیره سرند            کآفتِ  هر  چه  نهال  و بر  و باغ  و ثمرند

* * *

گوشۀ چشم گل ای کاش بفردا فکند                    به زیانکاری    دلّالۀ   سودا   فکند

به  گهرهای  گران رفته  به  یغما فکند                   گل مغرور بدین مهلکه حاشا فکند

* * *

حیف ازین تجربه کز بعد تباهی و زوال                    بعد ساقط شدن اندر درک ننگ و وبال

پس  بیداری بیحاصل و برگشتن حال                    همچو عفریتۀ مجذوم دهد دست وصال

* * *

گل  چو گردید  چنان ساغر می دست بدست        دو لبان  بوسه گذار لب هر باده پرست

لشکر حسن چو از حملۀ می ،یافت شکست         متنفّر ز چنین هرزه چه هشیار و  چه مست

* * *

گل بی عاطفه هر جا که دهن باز کند                 خودنمائی   و   نظر   باختن   آغاز   کند

به  یکی راز  و نیاز  و بیکی ناز کند                      ناز حسنش چه بسا قول و غزل ساز کند

* * *

گل   باغ   دگرا ن   را  چه  وفا  با  دگری              ناز بد عهد کشیدن چه بجز خون جگری

ریب و ناباوری و وسوسه و حیله گری                  چیست   پایان  جفا کاری  و  بیدادگری

* * *

او ترا دزد و تو او را  دغل  و عهد شکن                  گرگ  یوسف بچه افکنده و آلوده دهن

بگمانش تو یکی وحشی بی قید و رسن                زیر پایش شده له غنچه و گلهای چمن

* * *

بذر ننشاندۀ پی حاصل باغ دگران                        شمع  نفروخته روشن ز چراغ دگران

تا کجا پر شده از شوق ایاغ دگران                       هرزه گردی همه جا موی دماغ دگران

* * *

آنقدر   دام   پر   از  دانه  و  نیرنگ  کنند                  قدح  باده  پر  از بادۀ گلرنگ کنند

عرصه بر هستیت از چارطرف تنگ کنند                   عاقبت از می و نی مغز ترا منگ کنند

* * *

همچو مردار که افتد به کف لاشخوران                      همچو  گلزار که تاراج  کند  باد خزان

همچو آهو بره ای گیج ز پی  ببر دمان                      هریکی بهر هوای دلشان مرثیه خوان

* * *

کی شود ای گل زیبا که نشینی ببرم                      فکنی سایۀ میمون همائی به سرم

کی ترحّم کنی ای ماه  بدو چشم ترم                     بخدا  از غم هجران تو  خونین جگرم

* * *

سپری    تا  که   نگردیده  بُتا دور  شباب                دو سه پیمانه لبی تر کن ازین بادۀ ناب

زندگی پهنۀ دریاست در آن ما چو حباب                  کی  وفا  کرده  بکس  این  فلک  خانه خراب

* * *

کس کجا داند از امروز که فردا چه شود                   آخر  این  همه  پندار  فریبا چه شود

آخر  این  بازی  بازیگر  دنیا  چه  شود                     زینهمه آمد و شد عاقبت ما چه شود

* * *

گل چو از شاخه جدا گشت ببازار آید                     تا شکوفاست ز هر سوی خریدار آید

هر  خریدار  بیک  جلوه  بدیدار  آید                        تا  گل  تازه  رسد  کهنه  دل  آزار آید

* * *

باورانیدن این سُرسُره بازان خیال                         در سراشیبی لغزندۀ گودال جمال

در  برِ آئینه  صورتگر پندار محال                            با  کمی چرب زبانی و تمنّای وصال

* * *

تا  کجا  شاخ  امیدی  بر و باری دارد                      مزرع   رنجبری   لاله   عذاری   دارد

تا حصار چه کسی طرفه نگاری دارد                      دست گلچین بکمین عزم شکاری دارد

* * *

غنچه گر لب به تبّسم بگشاید به زغن                    بلبل از وجد کجا لب بگشاید به سخن

عرصۀ باغ شود غمکده و بیت حزن                        قتلگاه  جسد  غنچه  شود  صحن چمن

* * *

کی رسیده خبر از  رفتۀ  این تیره مغاک                  آنقدر چون تو پریچهره که خوابیده بخاک

لاله ها سر زده از خون دل و سینۀ چاک                غم  ما را  چه  دوائی  بجز از شیرۀ تاک

* * *

عاشقی گر که شود موجب حرمان و فساد              به که در صفحۀ گیتی اثر از عشق مباد

کاندرین  مسلخ  پر  فاجعۀ کین و عناد                    جان  معصوم  چه  غافل شدگان رفته بباد

* * *

مخور ایدوست فریب لب پر خندۀ گل                      پیچ و تاب سر گیسوی پراکندۀ گل

نگه  ساده   و  از  عاطفه  آکندۀ گل                     از حیا سر بگریبان  خود افکندۀ گل

* * *

گل  در  آئینه  اگر  محو  جمالش  نشود                 خنده ها نیش جگر حسن وبالش نشود

غمزه غم، بوسه بلا، عیش ملالش نشود               هوش از سر بدر  و عقل عقالش نشود

* * *

سر فرود  آرد اگر گل  به تمنّای کسی                  دل  ز کف  داد  خرد  باخته  هر بلهوسی

گِرد گلخانه و گل در طیران هر مگسی                  محنت و خواری و ذلّت برد از دهر بسی

* * *

گل دل باخته شایستۀ ذلّت  باشد                      منشا  عیب  و خطاکاری  و علّت باشد

رانده از درگه هفتاد و دو ملت باشد                     نیست فاسد ز چه دائم پی نکبت باشد

* * *

جز سبک مغزی و خودرائی و آسیمه سری             دست  و دل بازی  و بیعاری  و ظاهر نگری

دل  به  صد  دست  گرو  داده  ز امّا  اگری             چیست حاصل ز چنین گل بجز از خونجگری؟

* * *

گل  که آلوده به تحسین نظر باز شود                      دم، بدم جاذب وخوش منظر و طنّاز شود

همچو تیهو که خرامان پی هر باز شود                     لا جرم   طعمۀ  عشّاق  سرانداز  شود

* * *

گل  که  آلوده  کند  دامن  زیبائی  را                       از هوس رخنه زند سدّ شکیبائی را

خود پذیرا شده آلایش و رسوائی را                         جز فلاکت چه بوَد فایده هر جائی را

* * *

غنچه بی فیض نسیم سحر ار وا نشود                     پیش هر ناکس و کس سرشکن و تا نشود

لبش  انباشته  از خندۀ بی جا نشود                       چون  زلیخای  هوس  باز که  رسوا نشود

* * *

اگر از ساده دلی غنچۀ پی دانه شود                      پیش مرغان چمن شهره و افسانه شود

لاجرم دل به هوس بازد و دیوانه شود                      رانده از باغ و چمن ساکن ویرانه شود

* * *

سعدیا، حُسن متاعی است که جان مایه اوست       آنچه  ضایع  کُندش  جلوه  و  پیرایۀ  اوست

لا ابالی همه جا سایه پی  سایۀ اوست                 وای آن غنچه که عفریت هوس دایۀ اوست

* * *

اوستادا تو سخن دان و مصالح گوئی                      واقف حالت هر شوخ سمن گیسوئی

وز  عطشناکی  گرگ  و  تپش  آهوئی                     بم  و زیر،  و خم  و پیچ نگه جادوئی

* * *

گل  زیبا  چو  نیوشد  سخن نغز ترا                       این  کلام  هوس  انگیز  پر  از  مغز ترا

دامن صبر و تحمّل کند از دست رها                       از گُل دل به هوس باخته ماند چه به جا؟

* * *

صبر  قفلی  است  در قلعۀ  زیبائی را                   خود تو دانی ثمر صبر و شکیبائی را

غنچه گر پیشه کند شوخی و رعنائی را                 مور   تاراج  کند   دکّۀ  حلوائی  را

* * *

 

هشت جنّت که به خوناب جگر کاشته ای                آنهمه گنج که با رنج در انباشته ای

چتر عصمت سر هر غنچه بر افراشته ای                 پاس گل پیرهنان را به سزا داشته ای

* * *

لا ابالی چو  نهد گام درین  هشت بهشت              چه  کند با  گل و گلزار تو  آن دیو سرشت

توسن مست نهد، چه به درون سبزه و کشت          دیو و دیوانه چه داند که چه خوبست و چه زشت

* * *

نظر  چشم  خطا پیشه  به  گل  تیر بلاست             چون ملخ کز عقب حملۀ آن قحط و غلاست

لا ابالی که نگاهش بری از شرم  و حیاست              عفّت  و نکهت  گل  در  نظرش  باد  هواست

* * *

خود تو ای سعدی آزاده که صاحبنظری                   وز غم غفلت و آسیمه سری با خبری

واقف  از  طبع  و  سجایای  نژاد  بشری                  لا ابالی  چه  گذارد  ز  گلستان  اثری

* * *

هیمه  در  هیمه کند سرو گلستان ترا                    غرق خونابه گل و غنچۀ بستان ترا

گور پروانه شب و شمع شبستان ترا                      آتش  از  جهل  زند  دفتر  و دیوان ترا

* * *

لا ابالی  به  گلستان  تو دانی چه نهد                   زیر  هر شاخ  هزاران گل بدنام نهد

هر قدم له شده نو غنچۀ ناکام نهد                       دزد برخازن خفته چه سرانجام نهد

* * *

گل پسندان نه چو سقراط و نه افلاطون اند                ای بس از دایرۀ عقل و خرد بیرون اند

لیلی  آنجا  که  زند  خیمه چنان مجنون اند                باغبانها  همه زین طایفه دل پر خون اند

* * *

از گلستان تو هر گل که  سر آورده برون                  خود تو دانی که بخون  جگر آورده برون

مام دوران چو تو یک تا پسر آورده برون                    حاصل  رنج  قرون  این ثمر آورده برون

* * *

لا ابالی به دمی رنج تو تاراج کند                            عندلیبان ز گلستان تو اخراج کند

عفّت مریم و نسرین تو حرّاج کند                            زاغ از قمری و بلبل طلب باج کند

* * *

آنکه آتش زده خود دفتر دانائی را                           از  خرد  کرده  مخّلا  سر  سودائی  را

از چه آتش نزند خرمن زیبائی را؟                           بهر گل چیست جز این فایده بینائی را؟

* * *

که  نماید   گهر  حسن   نثار   قدمش                    باک  و پروا  ننماید  ز   وجود   و عدمش

زیر پا پهن کند سفرۀ لطف و کرمش                      جای گُل خار بپوشد گل و گلشن چه غمش

* * *

بوستانت که پر از نرگس و سرو و سمن است           لب  نو غنچه  چنان  رشک  عقیق یمن است

سرو  افراشته  قد  همچو  عروس  چمن  است         نرگس از شرم چنان آهوی دشت خُتن است

* * *

لاابالی  به  دمی  پرپر  و ویرانه کند                        بلبلان عاصی و سرسامی و دیوانه کند

شمع خاموش ز خاکستر پروانه کند                        باغ  در  ماتم   گل  مثل   عزاخانه  کند

* * *

لا  ابالی  به  گلستان  تو  دانی  چه  کند                 با حرم های چمن جیش خزانی چه کند

با رگ و ریشۀ جان تیغ یمانی چه کند                     تندر  و  صاعقه  با  لحن اغانی چه کند

* * *

بینی آن زاغ چه سان کَج مُج رندانه رود                   با  چه  طرّاری   و قیقاج  پی  دانه رود

مثل جاسوس  که در سایۀ بیگانه رود                    لا ابالی هم ازین دَر سویِ گل خانه رود

* * *

وای اگر دزد به گنجینۀ گل راه برد                        پی به دل سادگی غنچۀ خودخواه برد

کاروانی که  ورا  رهبر  گمراه  برد                        راهیان  را  عوض   راه   درون   چاه برد

* * *

صنما، فاش مکن حکمت زیبائی را                        قفل محکم بزن این دکّۀ رسوائی را

«لا  ابالی چه کند دفتر دانائی  را»                      «طاقت  وعظ نباشد سر سودائی را»

* * *

آنکه  لذّت  برد  از  ذلّت  رنج  دگران                      روز و شب در پی دزدیدن گنج دگران

زین دغل ها به ستوهند همه رنجبران                   هر  چمن   گام گذارند  نمایند  خزان

* * *

ای  همه دارو ندارت به هوس داده گرو                 بیوفا،یک سخن از خواجۀ شیراز شنو

«هر که در مزرع دل تخم وفا سبز نکرد»               «زرد روئی برد از کشتۀ خود گاه درو»

* * *

این نگین است که گر عرضه به بازار شود              اهرمن  سینه سپر کرده خریدار شود

چون گهر سفته شود پست و دل آزار شود            گوهر حسن، چنین وازده و خوار شود

* * *

صبر و ایمان و خرد نیست چو دربان جمال              حسن از بهر جمیل است سبب ساز وبال

بهره  ها محنت  درماندگی  و  رنج  و نکال             اخم آئینه و تب خال و غم و درد و ملال

* * *

لا ابالی به گلستان تو دانی چه کند                    گزمه  با  توطئۀ دزد  نهانی  چه کند

کور در رهگذر نیزه پرانی چه کند                         آن زلیخا به چنین یوسف ثانی چه کند

* * *

عاشق آن است که کو شد بمراد دگران               نه  پی  کندن  گلهای   وداد  دگران

چون  ملخ  آنکه  رباید  ثمر رنج بران                     سر این گرزه چه خواهد به جز گرز گران

* * *

الحذر ای گل و ای غنچه که هشیار شوید            از هنر  پیشگی  زاغ  خبردار  شوید

سکّۀ  قلب   مبادا   که  خریدار  شوید                 دل مبندید به بیگانه که بیزار شوید

* * *

باغبانا  مگشا  در  بِرُخ بلهوسان                         ره مده بر حرم نحل چنین خر مگسان

باغ را زاغ کند جای گل آماج خسان                     سارقانند  بِبرَ   کرده   قبای  عسسان

* * *

باغبان خون جگر خورده که زیبا شده گل               خار  جانش  بلب آورده  شکوفا شده گل

قامت از رنج دو تا کرده که رعنا شده گل              چهره پرچین و شکن تا که فریبا شده گل

* * *

چشم دل باز کن ای شوخ هوسناک جمیل           این گران سنگ امانت به تو از رب جلیل

سرفرازی  دهدت  گر  شودت  عقل   دلیل           حقّ نعمت نشناسی کُندت خوار و ذلیل

* * *

شتّه ها خیمه به صحرا زدۀ گلهایند                    همه  بیمار  دو  عنّاب  لب   لیلایند

گرد  خرگاه  گل  و  غنچه  هواپیمایند                 عاشقانِ رخ زیبا به چنین سودایند

* * *

کاش داند که جمالش نه برای هوس است           حسن هر جا که زند خیمه بسی ملتمس است

شهد  بی  محفظه  آماج  هجوم مگس است        وای آن شهر پر  از درد که گَر، بی عسس است

* * *

غنچه ها زاغ پلید است خبر دار شوید                  وای  اگر  در چَهِ این دزد نگونسار شوید

زین  دغل  کار  اگر طالب  دیدار شوید                 همچو مجذوم ز خود رانده و بیزار شوید

* * *

 

سر هر شاخ چو هر غنچه که دل ساده شود       زغن و زاغ بدو عاشق و دل داده شود

گل چو بر  قول  و غزل  طالب  و آماده شود         تا کُلَه چرخ دهد مستِ می و باده شود

* * *

سایۀ زاغ اگر بر سر گل خانه فتد                     شیون جغد چنان دان که به ویرانه فتد

یا ز  اغفال  گل  ساده  به میخانه  فتد              برّه  آهو  که  درون  دام  پی  دانه  فتد

* * *

پای نامحرم اگر صحن حرم خانه فتد                 چه بجا مانده از آن ملک که بیگانه فتد

شعلۀ شمع که بر خرمن پروانه فتد                  دین و دل باخته گل در پی افسانه فتد

* * *

باغ  را  یک  گل  بی  عاطفه بر  باد دهد            ترکش  تیر  جگر  سوز  به  صیّاد دهد

وعدۀ وصل به پرویز و به فرهاد دهد                  درس بد عهدی و پیمان شکنی یاد دهد

* * *

آه ازین ساده دلی ها و سبک رانی گل             که   بوَد   آفت  رعنا ئی  و زیبا ئی  گل

از سبک رائی گل، ننگ  و رسوا ئی گل             از همین ساده دلی هاست که رسوا شده اند

* * *

از همین ساده دلی هاست که رسوا شده اند    پی پندار و هوس واله و شیدا شده اند

خیمه صحرا زده  سرگشتۀ لیلا شده اند           شهره در فن جنون  وامق عذرا شده اند

* * *

نام مجنون که چنین شهره به َآفاق شده           خال کنج لب لیلی که تک و طاق شده

زال  کنعان  که دلش  دکّۀ عشاق شده            زیور  دفتر  هر  کاتب  و  نطّاق  شده

آخرین بروز رسانی در شنبه, 18 آذر 1391 ساعت 22:39